Odamda penceremin karşısında öylece hiçbir manzarası olmayan otoparka bakıyordum bilgisayarı açmaya isteğim yoktu oyuncaklarımla oynamayada koridora çıktım babam bağıda çağıra kapıyı çekip evden gitti annemde ağlayarak odasına çekildi böyle akşamları sevmiyordum oturdum annemin kapısına öyle ya sormam gerekirdi anne iyimisin anne ordamısın diye ama çocuk aklı öyle oturdum uzun akşamlar sonunda o kapı annemin kucağı gibi olmuştu artık bana ağlamazdım hiç umutsuzca boş kapıya bakardım babama yapma desem bi fırçada bana çekerdi umutsuzca kapıya bakardım ve kafamı dayadım yine ama bu sefer içerden hiç ağlama sesi gelmiyordu çıt çıkmıyordu annem içerde yokmuş gibi