Sevecek ama kavuşmayacak…
Yazacak, ve unutacak sonunda, her kentte her kıyıda yeni bir aşka başlayacak…
Derler ama inanamam, var mı seni yazmak gibisi ? Bana sorarlarsa aşk bir defa, gerisi zorlama, çivi çiviyi söker hesabı…
Senin hayata dokunan ellerin benimse gözlerim hovarda…
Ama yüreğim dibine vurduğun sigaradan beter alışkın sana, var mı seni beklemek gibisi?…
Yorgunum bu aşkta bazen tek başıma gibiyim bütün kötülükler karşısında heyecanım bitmiş canla başla yürüdüğümüz bu kavgada yenilmiş gibiyim…
Çekip gitmiş yoldaşlarım zindan olmuş
seni düşündüğüm şehir…
Bazen de bu yorgun bedeni ateşe vermiş gibiyim…
Gülüşün uğruna sus pus etmişim karanlığı diz çökmüş önümde şehir, yollara vurmuşum silahımın kabzasında kıpkızıl bir hasret dağ olmuşum ben, yol olmuşum, yorulmuşum, ama yenilmemişim.
Sana gelmişim ilk solukta var mı yüreğine yaslanmak gibisi…
Anladım artık , seni sevmek birazda alışkanlık, uzaklarda da olsan dert değil… Seni yazmak yan yana yürümek gibi, belki hiç dönmezsin ama seni beklemenin tadı o çıldırasıya umudun bambaşka.
Sen kendini sevdirdin ya! artık olmasan da olur.
Bu sevdanın hamalıyım ben şairi, işçisi… Demli bir çay sıcak bir ekmek gibi seni düşünmek…
Yokluğun, yara bere içinde aç bir çocuk…
Barışta onurlu savaşta elindeki taş kadar