Yalnızlık ilk kulağa geldiğinde ne kadarda acı bir kelimeymiş gibi geliyor dimi. Gerçektende öyle ilk başlarda can yakar. Hemde çok can yakar. Kendinizi bir boşluktaymış gibi hissedersiniz ama zamanla alışırsınız onada herşeye alıştığınız gibi. Kendinizi odaya kapatırsınız. Düşünürsünüz eskileri çok eskileri ve şu anı. Nerde o yanınızda olan insanlar düşünürsünüz. Saatlerce hiç bir şey yapmadan. Sonra çıkarsınız o odadan önce kolidorun ışığı hafif yakar gözlerinizi gider bir bardak su içersiniz bi yüzünüzü yıkarsınız hafiften gelirsiniz kendinize temiz hava alma ihtiyacı duyarsınız dışarı çıkmak için hazırlanırsınız sonra elinizi telefona atarsınız alışkanlık olmuştur birilerini aramak çağırmak sonra gelir aklınıza etrafınızda kimsenin kalmadığı yinede çıkarsınız yürürsünüz belki bi yere oturursunuz tüm bunları yaparken beyninizde boş durmaz konuşur durur ilk başlarda dinlemek istemezssiniz konuşmak istemezsiniz ama zamanla konuşursunuz onu dinlersiniz o içinizdeki insanı.