Daha 12 ya da 13 yaşlarındayım. Arkadaşlarım sokakta top oynarken ben harçlıklarımla aldığım yazılım kitabını inceleyip kod yazmayı öğrenirdim. Hep bir bilgisayar oyunu yapmak isterdim.

Kitap diyorum, o zaman bilgisayar yok ki her yerde.

Büyüdüm lisedeyim. Çalışkandım ha Fen lisesi yani. inek değildim ama hayalim vardı. Saatlerce günlerce hayalimi düşünerek çalıştım hayalim için.

Türkiye'de derece yaptım. Kazanabilirsen bilgisayar mühendisi ol diyen insanlar var ya. O insanlar beni Cerrahpaşa Tıp denen yere gönderdiler.

Ee iş yok tabi. Oku bilgisayar mühendisliğini sonun internet kafe açmak olsun. Abi bana bi saat daha. Dayı arkada osbir çekme nabıyon sen?

O 13 yaşından beri gelen hayalimi, o içimdeki çocuğu öldürmeyi denedim ben o gün. Gittim hayallerimin olmadığı yere.

Uymadı bana o meşhur TIP OKU DOKTOR OL düzeni, dayandım. Kimsesizler mezarlığından kemik çalıp incelediğim oldu daha 20 yaşımda.

2 sene sonra, o içimdeki çocuk. Bırakmadı beni. Hayallerimi seçtim seneler sonra.

Üniversitemi bıraktım Boğaziçi bilgisayar mühendisliğine geçtim. Çoğu kişinin uzattığı okulu 4 senede bitirdim. Yağan iş teklifleri arasında 12 13bin dolar verenleri bile oldu.

Hayalimi seçtim yine. 4000 veren bi oyun şirketine gittim ve devam ettim. Orayla büyüdüm.

Şu an mutluyum. Doktordan fazla kazanmamı gibtir edin, her sabah "Yine işe gidiyorum." demiyorum. Gecemi gündüzümü yüzüme öksüren insanlara bakarak geçirmiyorum.

"iş" dediğiniz şeyden zevk alıyorum. Saatlerce sorun nerede diye aramak, kahve içip 2 saat daha dayanayım demek bana iş gibi gelmiyor ki...

Asla hayallerinizi bırakmayın. Asla. içinizdeki çocuk belki sizi zengin etmez ama mutlu eder. Mutlu olun...

Sınavı ileride olacak liseli kardeşlerime başarılar. Hayallerinizden vazgeçmeyin...