Sonra gözümü açtığımda farklı farklı insanlar.. Farklı bir ev..
Kimseyi tanımıyorum. benim gibi cocuklar var. hepsi ağlıyorlar..
Bakıcılar bize kötü davranıyorlar.. Açız, altımızı ıslatmışız, kimsenin umrumda değil.
Ağlıyorum... Anne, Anne, Annem diye..
Bir tokat patlıyor, yüzüme. Annen geberdi ulan pekekent diye..
Anlamıyorum... Anlayamıyorum.. Arnne Anne diye ağlıyorum..
Sonra bir tokat daha geliyor, ağlama ulan zıkkımlan şu corbayı diye..
Çorba leş kokuyor, çorba demeyede bin şahit ister zaten.. Ama yemek zorundasın, yemezsen aç kalırsın ve bu kimsenin umrumda olmaz..
Burası cok tuhaf yer. Herkes anne, baba diye ağlıyor..
Ve buradaki mavi önlüklü abiler bize cok sert davranıyorlar, her gün bizi dövünüyorlar.
Biz bu insanlara ne yapmıştık?
Bilmiyordum.. Bunların hepsini anlamam için cok küçüktüm, 5 yaşındaydım..