kafanızı yastığa koyup düşündünüz mü

Yani neyiz biz, ne yapıyoruz ? Neden hayatımı paylaşabileceğim ailem dışında bir başkası yok ? Neden daha fazla arkadaşım yok veya neden ben adım attığımda benimle o zaman konuşmaya başlayan insanlar var ? Peki neden hatırlanmadığımızı düşünüyoruz, neden kendimizi bir kalıba sokup, o kalıptan kurtulmaya çalışmak için debeleniyoruz ? Şu hayatımda pişman olduğum tek şeyi şu an idraak ettim... korkuyoruz... Hayır bu trenin üstüze doğru gelirken yaşadığınız bi korku değil, bu korku bir opera sanatçısının içinizi ürperten o hissiyatı gibi bir korku... Düşünüyoruz, istiyoruz, hissediyoruz ama harekete geçemiyoruz. işte bu korku mutlak kaderimizin bir işaretliyicisi olabilir mi ? Tıpkı navigasyon gibi sizi garip yollara sokuyor, o kız benden hoşlanıyor, ama konuşamıyorum gibi bir olay. Şuan anlattıklarım hepsi anlamsız kelimelerden ibaret. işte mesele de bu bu milletin nereye sıçacağı...