bilimin temelinde yatan bir garip olaydan bahsetmek istedim.

çoğu zaman bilim ve dogma birbirine zıt şeylerdir diye düşünürüz.

dogma doğruluğu araştırılmadan kabul edilen şeylerdir. din gibi mesela. doğruluğu sadece kabule dayalıdır.

Aslinda bilimin temelinde bir dogma bulunmaktadır. o dogma da sudur: tümevarım.

yapılan çeşitli deneyler sonucu bir sonuç ortaya çıkar. ve denir ki biz bu deneyler sonucu bunu elde ettiysek tüm mekanlarda ve zamanlarda bu deney aynı sonucu verir.

peki bu yaklaşım ne kadar doğrudur?

gözlemlerimiz sınırlıdır. evrenin çok uzak köşelerinde fizik kurallarının aynı işlediğini nereden biliyoruz? belki de evrenin cok uzak, gozlemleyemedigimiz kısmında kütle çekmiyordur. gidip göremediğimiz yerlerde de kütlenin çektiğini veya çekmediğini bilemeyiz. gidip görmemiz gerekir.

"evrenin her yerinde kütle çeker" diyene sormak lazım, "gidip gördün mü?" diye.

bilim dünyada böyle ise çok uzaklarda da böyledir kabulüne dayanir. o da nihayetinde bir kabul olmaktan öteye gidemez

artık şunu demek yanlış olmaz sanirim: bilimin temelinde aslında bir dogma yatar. bilim doğru bilgiye ulaşmanın bir yolu değildir.

diğer bir deyişle doğru bilgi imkansızdır.