O sıralar Cihangir taraflarını keşfetmiştim. Gidip oralarda dolanıyor ve barlarda takılıyordum.

Nasıl din adamısın demeyin sadece oturuyordum. Cafelere gidip kahve falan içiyordum. Öyle. Bilekliklerimi yine takmaya başlamış, kolyemi ise asla çıkarmamıştım.

Yeni telefon da almıştım, samsunda galaxy s4 galiba. Hatırlamıyorum. Bir kış günü, sokakları kar kaplamıştı. Çoğu kişi evinde ya da sıcak kafelerde oturuyordu. Ben ise boş ve sessiz olduğu için sokaklarda dolanıyordum. Sadece atkım vardı. Bir de eldivenlerim. Üstümde de paltom. Sonra bir sokaktan tam keskin döndüm ve birine çarptım. Çarptığım kişi de bende kıç üstü düştük. Şöyle bir baktım. Kadındı, yetişkinliğe girmek üzere olan bir kadını gördüm.

Gözleri masmavi, saçları gördüğüm kadarıyla kapalı kumral. Nerden görsem tanırdım. Kalbim kafamda atmaya başladı. Korka korka sordum.

"E-Eylül?"
"Off... şey ben sizi çıkaramadım siz kimsiniz?"

Ürkek ürkek ayağa kalktım. O da kalktı. Cebimden asla yanımdan ayırmadığım Avşada ona aldığım bilekliği çıkardım.
Uzattım.

Bir süre inceledi. Ve yavaş yavaş gözleri açıldı. Ve bana baktı.

"A-Anıl?"

Ağlaya ağlaya kafamı salladım. Eylül boynuma atladı. Hüngür hüngür, salya sümük ağlıyorduk. Ben kokusunu içime çekiyor, öpüyordum. Olduğumuz yerde ağladık baya. Issız adam gibi olduk