yine kendi içime çekildim ve sabah akşam alışık olduğum sadece esrar ve alkol diyetime geri döndüm, dönemler geçiyor ve hiç gibimde olmayan gerçeklik bana ciddiyetini her geçen gün daha da sert hissettiriyordu, benim cevap bulmaya çalıştığım, ruhumun beni adeta sürüklediği arayış ve gelecek kaygısı tıpkı içimdeki karakter gibi ikiye bölmüştü beni yeniden, vicdan-arzu, sistem-gerçekler, altıya bölünmüştüm. Arada kalmaktan artık tepkisiz bir hale gelmiştim, sisteme uyum sağlamaya çalıştığımda ne kadar garip kaldığımı farkediyordum, derslerimi kasa kasa bir şekilde veriyor, insanlarla ise onlarlarla ilk tanıştığımda nasıl davrandığımı düşünüp tartarak ilişkilerime devam ediyordum, ama bu karakter savaşımım o kadar bariz di ki artık utanıyordum çünkü bir gün selam verdiğim adamdan ertesi gün çekiniyordum. Sonuç olarak gayet akıcı olan sosyal kimliğimi de aldı benden zamanla bu üzerimdeki şey her neyse ve ben sadece sınavlar için endişelenen ve aralarda tek başına okulun insan olmayan herhangi bir yerinde pusmuş oturan bir adam olarak buldum bir sene sonunda daha. Uyum sağlayamadığım için okulda geçiridiğim gibko süreler haricinde yeniden beni çeken ve kurcalayan şeylerle ilgilenmeye başlayacaktım. Bunaltıcı bir okul seansından sonra, resmen seneler öncesindeki aynı hevesle oturdum ve bir kaç belgesel izledim, sabaha kadar okudum ve akşam üzeri kalktığımda aklımda edinmem gereken bir şiir kitabi vardı. Ağırdan başlayacaktım biraz da eğlenceli eski ciddiyetinden uzak... Bu kitabı aramak için bir kaç sahaf gezdim en son girdiğim yerde hocaya benzeyen bir adam şöyle diyordu

+Bana dini, ruhani bir şey verme ilmi olsun...
ben: Abi o ikisi birleşti artık, aynı köklerde buluştular (ki harbiden maddedeki en küçük bilgi parçacığının kütlesi=evrenin kütlesi vs dini tasvirlerle filan cuk uyuyor arkadaşlar, aynı anda her yerde olan cart curt, muhtemelen biliyorsunuz zaten, ben sadece dini konularla benzerliğini açıklamaya çalışıyordum)
+Kimsin sen
ben:ismim
+önce tanıt bi kendini kimsin sen peki ?
b:...
+gel bir çay içelim