Sonunda yakın bir ilçede iş bulduk, ikimizi de alacaklardı. Hayallerimiz gerçek oluyodu yavaş yavaş. ikimiz de aynı yerde çalışacaktık. Bir ev tutup beraber yaşayacak, beraber yaşlanacaktık biz. Her şey yoluna girmeye başlamıştı. Hemen haberi verdim “yavru”ya. iş bulduk gel dedim. Ama bu sefer de ailesi sorun çıkarmıştı. Tek başına göndermiyorlardı onu. Çünkü yavrum daha küçüktü. 21 yaşındaydı. Ama gelmeliydi. Gelemezse eğer bir daha görüşemeyecektik. Bu düşünce delirtti beni. Mantığımı kaybettim. Ne yapabiliriz diye düşünürken iş bulduğumuz şirketten arıyorlarmış gibi ben aradım ailesini ve ikna etmeye çalıştım. Olmadı olmadı… O da çok kötüydü bu durumdan dolayı ve elinden hiç bir şey gelmiyodu.