Tek çocuktum. Rahatıma düşkün olduğum için evlenmemeyi düşünüyordum.

Ama insan üzülüyor be abi. Soyismini taşıyacak birisi olmayacak artık. O soyad sana kadar, günümüze kadar gelmiş ve bitiyor artık.

Hiçkimsen yok. Ölünce evin araban kimlere kalacak? O kadar hatıraların olduğu, zorluklarla alınan o yerler...

Yalnız başıma evimde ölünce kim bilir ne zaman bulacaklar beni. Bir komşu mu fark eder artık uzun süredir gözükmediğimi?

Ve en çok koyanı da kimse hatırlamayacak beni dıbına koyayim. Ne bir çocuğun ne bir akraban kalacak geriye.

Sanki hiç yaşamamışsın gibi gibtir olup gideceksin anılarınla.

Unutulup gideceksin arkandan bir dua eden bile olmayacak.

Böyle düşününce insan evlenmeme fikrinden vazgeçiyor beyler he?