they call me alpha

"aklınızı mı seçeceksiniz gibik duygularınızı mı. yüzleşeceğiniz bir konu da bu olacak. duygular değişmeye o kadar meyilli ki hakikat duygularda yatıyor olamaz. betalar buna aldandılar. iğrenç hissettiklerinde son ses müzik dinleyip bastırmaya ıkındılar. duyguları değişti. çözüm geldi mi? hayır. ya pişeceksiniz ya yanacaksınız. çünkü şuan fırındasınız. başka bir şansınız yok. başka bir seçenek yok. yeterince ateşe maruz kaldığınız zaman sizi fırından çekip çıkartacak olan da kardeşlik. gerçi bunu çok çok iyi biliyorsunuz eheheh. yiyecek olan da tcma olacak herhal adama rol kalmadı bu metaforda asdasdasdasdas."

hakikat arayışının en yorucu yanı çevrende bunu anlatabileceğin ve ciddi konular konuşabileceğin kimse olmaması. en yakın çevremle bile bu konu hakkında konuşamam, çünkü ne kadar bilirler ki? ne kadar beni anlayabilirler? bunun için tüm bu yazıları okumuş ve anlamaya çalışmış olmaları lazım. isterdim yakın çevremde benim gibi uğraşan insanlar görmek. hacının kardeşlikten atılınca yaşadığı hissi yaşamadan anlayamam tabiki ama yavaştan bazı hisleri duyabiliyorum. gereksiz duygularınızın ve menfaatlerinizin farkına varınca çevrenizin de değerinin farkına varıyorsunuz, eskiden size ciddi gelen şeyler ciddiyetten çıkıyor, sevgi gösterilerinin ne kadar altının boş olduğunu görüyorsunuz. hatta kırmamak adına rol yapıyorsunuz-uzaklaşırken-. karşınızdakine anlatmak istediğiniz şeyi karşıdakinin anlayamamasının bir acısı var ve bu da gibik bir duygu. kurtulmamız gereken bir şey, tembellik bir duygu. hormonal ve gereksiz bir şey, kurtulmamız gerek. sadece amaç. kısa sürede daha önce farketmediğim şeyleri farkettim ve gelişmenin acısını duyuyorum, bu güzel bir şey. bazen beynim kendini kitliyor okuyamıyorum bile. neticede hepsi aşmam gereken şeyler. umarım bunlar pişme alametleridir, armut piş ağzıma düş xsxsxsx