Zor gelmeye başlamıştı her şey. insanlarla zorunlu olarak temasa geçmekten o kadar çok nefret ediyordum ki, evde duvarlarla ya da kendimle konuşmak daha cazip geliyordu. Tamamen sosyopat bir huur çocuğu haline gelmiştim. Hayatımda kavga dahi etmemiş ben; her hafta ayrı bir vukuatla eve geliyordum. Ailem endişeliydi, hoş ben normal bi çocukken de aşırı endişelilerdi. 8. sınıfa kadar beni tek başıma otobüse bile bindirmemişlerdi. Ben aileme hiçbir zaman soğuk ya da saygısız bir biçimde yaklaşmadım. Diğer benden kalan solgun korlardandı belki. Ailem benden çok fazla şey bekliyordu. Babam profesyonel olacağımdan, annem ve ablam ise çok iyi bir üniversiteye yerleşeceğimden o kadar emindi ki. Oysa ben bunların hiçbirisini istemiyodum. Sadece nefes aldığım için yaşayıp, nefes almaya devam etmek için, ailemi büyük buhranlar içine sokmamak için bu beklentileri omuzluyordum. Lise 2'de okulun en problemli ancak en sevilen insanı bendim. Çünkü yediğim takları o kadar büyük bir saygı çerçevesinde yapıyordum ki ellem edip gallem edip yine kendimi affettirmeyi başarıyordum. inanılmaz manipülatif ve vurdumduymaz bir bin kurusu haline gelmiştim ki önünü arkasını alamıyordum. insanları kışkırtıp birbirine düşürmekten, kopya çeken arkadaşlarımın yakalanmasına sebebiyet vermekten, bana karşı en ufak olumlu duygular besleyen insanların duygularından faydalanmaktan, sırf güzel diye hayatımın merkezindeymiş gibi hissettirip bi anda gibtir çektiğim kızların düştüğü o durumlardan o kadar büyük bir keyif almaya başlamıştım ki adeta kaostan besleniyordum