Fon müziği: https://www.youtube.com/watch?v=KUn_PUlUa1g

Kendimle sürekli değişerek kavga etmeye başlamıştım. Bir gün birisiydim, diğer gün öbürünü karşıma alıyordum. Yardım istemeye korkuyordum. Bu durumu birine nasıl açıklardım ki? Kendimle yumruk yumruğa kavga ettiğimi birisine nasıl izah ederdim?

Kafamın içindeki iç savaş hayatımın bütünüyle dıbına koymuştu. Basketbol oynuyorum demiştim, maçın ortasında basit bi hata yaptıktan sonra kendi kendime bağırıp çağırmaya, küfretmeye başlamıştım. iki elimle kafama vuruyor formayı yırtarcasına sağa sola çekiyordum. Herkes "N'apıyo lan bu koduğum liselisi" nidalarıyla beni izliyordu. Rahat bi 25-30 saniye o vaziyette kendimi hırpaladıktan sonra dıbına koyduğum moronları müdahale etme gereği duyup beni soyunma odasına zütürdüler. Bizim yardımcı koç vardı Koray abi, üstümde emeği çok büyüktü. Gözlerinden yaşlar süzülerek beni soğuk duşun altında sakinleştirmeye çalışıyordu, zaten o ara bende film koptu. Gözümü evde açtım, bilgisayar masasının üstü komple portakal suyu(hayatta belki de sevdiğim tek şey) bi tanede kocaman kalp şeklinde bi karton, üstünde de geçmiş olsun zırvaları falan var. O an aklıma efsane Behzat Ç repliği geliyor: "Geçmiyor dıbına kodumun dünyasında. Bi gibim geçmiyor.