https://www.youtube.com/watch?v=7XU_NIUOUrg

Müzeyyen benimle eninde sonunda barışmıştı, barışmak içinde zorla sigarayı bıraktırmıştı (bıraktım sanmıştı :/) Ben artık içimde bi şeyleri kontrol altına alamamaya başladım. Bi şeyler söylemem lazımdı yoksa kendimi öğütecektim. Doğum gününe kadar bekledim onun. Kafka'yı çok severdi, bütün haftalığımı amk Kafkası'nın kitaplarına basıp elimde kitabevi poşetiyle okula yürüyorum. (Hediye paketi falan yoktu beyler bende çünkü dümdüz odunum) Son teneffüs herkesin çıkmasını bekledikten sonra doğum gününü kutlayıp poşeti uzattım. Bana öyle bi sarıldı ki, hayatımda aldığım en sıkı, en içten sarılmaydı belki de. Not yazmamı istedi, "Ne yazayım"dedim."Bana seni hatırlatacak bi şeyler yaz." dedi. Aklıma gelen ilk cümleyi(aslında şarkı sözü ama neyse) kağıda berbat el yazımla geçirdim: "Bizler Tanrı'nın kırık hayalleri." Müzeyyen nota anlam veremedi, "Bu ne lan?" diye çıkıştı. Halbuki ben ona hakkımdaki her şeyi özetlemiştim...