ben

ne yaşamayı hak ediyorum ne ölmeyi herşeye inanan herşeye değer veren ama sonunda mal gibi ortada kalan bir insanım .Hiçbir zaman mutlu olamadım korkak da bir insanım onca yıl acı çektim ölmeyi bile beceremeyen bir korkağım ben . herşey o kadar boş ve manasız ki yasasamda ölsem de hiçbir şey değişmeyecek . Defalarca hayal kırıklığına uğradım oturup sokakta çocuk gibi ağladım ama bunun hesabını kimse vermedi.Ben her gece ağlarken kimse bana destek olmadı beni yalnız bırakmayı tercih etti Her gün daha fazla yıkılıyorum yok oluyorum ama herşeye rağmen yaşamaya çalıştım meğer değmezmiş .
Birine ihtiyacım vardı sadece BiRiNE ama onun bana ihtiyacı yoktu hiç olmadı zaten .
Herşeyi unuturum ama ağlayarak uyuyup ağlayarak uyandigim o günleri
Geçirdiğim sinir krizlerini sesim duyulmasın diye ellerimi var gücümle sıkıp ağladığımi o günleri .
Yalnız konuşacak kimsem olmadığı o günleri
Sinirden saçımı başımı yolmak istediğim o günleri
Parklarda insanların önünde ağladığım o günleri
Senin yüzünden çektiğim o acıları unutmam herşeyi unuturum ama bunları unutmam
Ölmek bana cidden yakışacak..