hülya önden ben arkadan boyuna yürüyoruz. yaklaşık bi üç külometre falan yürüdük. ulan bir ara beni bi korku bastı acaba böbreklere mi çökecekler diye. ağaçların arasından ellerinde silahlarla 4 tane takım elbiseli adam çıksa nereye kaçabilirim hesabını yapmaya başladım, züt üçbuçuk. sonra dedim ulan böbreklerin dıbına koyim hele şu karıyı bi gibeyim isterlerse yüreği söksünler. neyse bi üç külometre daha yürüdük.

felaket çişim geldi benim. söyleyemiyom da karıya öyle ciksi kıvırtarak yürüyor ki bu büyülü anı bozmamak adına altıma bile sıçardım. izlemesi bile müthiş haz veriyordu. o züt loblarının birinin kalkıp birinin inişi, pasparlak bacakların gözde uzaklaşıp yakınlaşması, saçlarının dayanılmaz savruluşu. dediğim gibi omzumu ağaca çarpsam boşalacaktım.