işte benimde hayatım böyle...
7 günün her bir 24 saati müsait. Başlamadan önce bu derin hikâye için saçları nerdeyse ayaklarına kadar uzanacak olan sevgilimin alnından öpüyorum. iyi geceler.

Ben zipir adam. Bu gece derdine ortak olunacak zipir adam. Biraz gülücez, biraz da ağlatıcam. Ama hikâyemi asla bırakmayacağım.

Sene 2011 yaz günü ortaokuldan mezun olmuştum. Her sene olduğu gibi dayımın Almanya'dan çıkıp gelmesini bekliyordum. Bizim zamanımızda mahalle kültürü vardı. Bilgisayar her çocuğun evinde bulunmazdı bizim evde olduğu gibi. Ev de diyemiyorum yıkık dökük birşey. O sene epey bir özgüvenimi yitirmiştim ki, dayım geldiğinde kafamı dağıttığım için ondan medet umar gibiydim. Gece yatağımdan kalktım yavaşça yer yatağını toplayıp balkona taşıdım. Çocukluk aklı işte ilk gören ben olacaktım. Sabaha kadar döndüm durdum. Geldiğinde onlara çok sıkı sarıldım. Dayım, Almanya'ya uzun zaman önce gitmiş, bi fabrika da çalışan işçiydi. Fakat bildiğiniz gibi biz Türkler Almanya'ya gittiğimizde ağzımız koksa da altımıza Mercedes-Benz çekmek zorundayızdır. Evet bi havası oluyor tabiki. Ama o sene dayımın Almanya'dan son gelişiydi. Birde sbs'ye girmiştim, ilçeye 15 km uzaklıkta bir Anadolu Lisesi tutturmuştum. E tabi bununda ödülleri olucaktı. Kuşadası gibi. Almanya'dan gelen Nintendo veya Samsung i900 gibi. O sene anı defterime pek bişey eklemedim fakat bakirliğimi bozduğum seneydi. Devdıbını getirmemi isterseniz 10 şuku yeterli.

Edit: 10 şuku istedim ben trend için şuana kadar ne aynı başlığı tekrardan açtım ne de nick6 dağıttım. Ama eğer şuku gelmiyosa anlatmıyorum beyler