+1
Yeterince acı çekmedim mi neyi bekliyorum. Mutlu olamayacağımı, mutlu edemeyeceğimi, zevk alamıyacağımı bilerek. Çirkin duygularla ruhumun benden habersiz beslendiğini gördüğüm halde neyi uzatıyorum. Keşke habersiz ölsem, kimse duymadan, gömüldüğüm yerin adı olmasa hatta toprağı olmasa... Ama bana o bile yakışmaz. Sanırım kendime yakışanı yapamadığım için yaşıyorum. Bu saate kadar değersiz, kıymetsiz, anlamsız biri olduğumun yeterince farkında olamadım veya kendime yalan söyledim. Hem dışım hem içim çirkin. Şu dünyaya böcek kadar faydam yok. Bunu kabullenemedim işte. Ben güçsüz korkak bir adamım, çirkin görünüşü beraberinde hiçbir şeye karar veremeyen en pis duyguların adamıyım. Kafamı kaldırdığımda gördüğüm her şeyden anlamsızım, aklıma gelen her kelimeden anlamsızım. Her şeyin bir öyküsü varken bir anlamı varken ben hiçbir şey ifade etmiyorum. Sıfırım desem o da değilim çünkü sıfır bile olamadım. Kendimle beraber olduğum için pişmanım. Kendimle yaşadığımı bilmek her dakika katlanılmaz oluyor. Gereksiz yer kaplıyorum, bu saatten sonra beni ölmek bile kurtaramaz.
Beni anlatan kelimeler neyi anlattıklarının farkında olsa bir araya gelmezdi. Sen necisin ne yaparsın dendiğinde verecek cevabım da yok artık.
Sanırım ne olduğumu da buldum. Ben artakalanım. insanlıktan, nesnelerden, dünyadan, uzaydan her şeyden artakalanım. Bu kelimeden de özür dilerim, hayatı a girdiğim diğer insan gibi. Çünkü hiçbir şeyi değistiremeyeceğim. Vücuduma da acıyorum, kalbim, böbreklerim... Boşuna çalışıyorlar, faydalı bir insanda olsalardı keşke.
Yanımda olan herkes bir gün gidecek, gerçi yanımda kimse de yok zaten.
Yalnızlığımla ölüp gideceğim.
