Ben sevinmiştim. Artık rahatladığımızı düşünüyordum çünkü. Ama nereden bileyim diğer haftasonu iki araba adamın yolumu kesip beni alıcıya çıkaracağını. Ağzımı yüzümü gibercesine yumruklayacaklarını. Ve beni orada öylece bırakıp gideceklerini. Bayılmışım. Havalar sıcaktı. Uyumuşun olduğum yerde. Şaka gibi gelebilir ama gerçek. Gecenin üçüymüş. Oraya içmeye gelen birkaç kişi görmüş beni ölü zannedip polisi ve ambulansı aramışlar. Hastanede bir yığın soru sordu polis. Anlattım herşeyi. Davalar felan hala sürüyor. Neyse ben iki haftada gülebilecek dereceye geldim. Yoksa mimiklerimi oynatmaya kalksam dikişlerim patlayacak gibi oluyordu. Yanlış hatırlamıyorsam 38 yada 42 dikiş vardı kaşımda, kafamda ve çenemde. Elifle iyi gidiyordu. Hastanede bana çok ilgi gösteriyordu sağolsun. Ben hastaneden çıktıktan sonra birkaç hafta telefondan uzak kaldım. Evimde dinleniyordum. Elife mesaj attım. Napıyorsun hayatım diye. Cevap yok. Hayatım nerdesin. Cevap yok. Son görülmesi benim mesaj attığım saatleri de geçmişti.