Köpükleri çok severim, bardaklara su, üstlerine deterjan ve babaannemi kızdırmayacak kadar keserim hortumundan.
Köpük, ismi güzel, isim annesi güzel, kendisi daha güzel köpük.
Köpükler de uçar, artık köpük yok.
Bunu söylemek istemiştim ama yapmamıştım, 1 hafta kadar önce gitti köpük.

Ve ben, özne olmayı başaramayan, yüklem olmaktan hiç anlamayan ben.
Sensiz, mavisiz ve denizsiz şehirlere gidip geliyorum artık.
Mutsuzluğun yağmurlu sokaklarında yalnız bir köpeğim ve birinin sözünü hatırlıyorum; "fotoğrafında ıslak, yalnız bir köpek olan birisi, ne kadar mutlu olabilir ki?"
işte o kadar mutluyum.
Göğün rengi farklı şimdi, dumanın rengi farklı, rakının tadı aynı değil.

Seni siyah özlüyorum, mavilerin ardınca bir karanlıkta, evet evet.

O gece o karanlık sokakta iki kişiydik.
Gölgelerimizin olduğu sokaklardan geçtik, ışıkların azaldığı yerlere gittik.
Işıkların hiç olmadığı yerde siyah ve mavi olduk.

Peki sen, hiç siyah olamamış, hiç maviyi tadamamış birine sarılırken, omuzlarına gözyaşlarımın düştüğü, ışıksız, tenha sokaklarda bana sarıldığın kadar mutlu musun?
Yanımdan giderken bile, hüzünden ölürken bile mutlu olduğun kadar mutlu musun?

Senin parmaklarını sevemeyecek insanlara uzatmışsın ellerini, benden gitmiş, başkası olmuşsun.

Asla yapmam dediğin şeyi 2 ayda yapmışsın.

Balonların en mavilerini seçtim gördüğüm şeylerden sonra, hepsinin ipini kesip serbest bıraktım, uç şimdi.