Uyandığımda etrafta hiçkimse yoktu. Saate baktım. Şaka heralde diye düşündüm. Daha 1 dakika bile geçmemişti. Etrafıma bakındım. O kağıttan eser yoktu. Ceplerime baktım. Yoktu. Bir an içimi huzur kapladı. Kurtuldum diye sevinçle eve doğru yol aldım. Hızlı ve mutlu bir şekilde eve girdim. Keşke girmeseydim. Kağıda çizilenlerin hepsi salonumun duvarındaydı. Üstelik karenin içinde benim resmim. Asıl korkunç olan ise gözlerimin olduğu yerler yanmış. Ama sadece gözlerim. Yüzümün diğer kısmına dahi sıçramamış. Hemen fotoğrafını çekip evden çıktım. Yolda arkadaşımı aradım. Sağolsun kırmadı ve o gece onlarda yattım. Arkadaşım da dininde biridir. Ona da bu olanları anlattım. Tam da fotoğrafı gösterecekken başımdan kaynar sular döküldü.