they call me alpha

sanırım değişen şeylerden biri de betalardan nefret etmeye başlamam.
önceki okuyuşlarımda hep düzeltilmesi gereken problemli insanlar olarak bakmıştım. doğru da bakmışım (insan kısmı hariç).
bir şeyi atlamışım yalnız: bu oçlar düzelmiyor. yani kendilerine verilen görevi gaayet güzelce yerine getiriyorlar. gerek saldırma olsun gerek içlerinde onları yiyip bitiren ego olsun, her an çöküyorlar ve gibik şarkılarla kendilerine geldiklerini sanıyorlar.
tesadüflere inanıyorlar ama tcma'nın annelerini gibmesi haricinde hiçbir tesadüfün yardımcı olamayacağını kestiremiyorlar.
asıl onlardan nefret etmeme sebep olan, omegaları törpüleyişleri oldu ama. asıl sebep buydu.
dıbına koduklarım saf insanları da kendilerine benzetip dünyanın anasını gibiyorlar.
gerçekten sinirlendim.
hatta öyle bir sinirlendim ki, ağladım beyler.
yanımda bir omeganın hayattan bıkmış gözlerini gördüm bugün. vallahi tutamadım gözyaşlarımı. sanki böyle oğlummuş gibi şefkatle baktım. sonra sınıftaki diğer huur evlatlarına.
bir mesajım var: ananızı gibeyim ama siz ondan da anlamazsınız.