bazen düşünüyorum, acaba ben gidince hala doğruyu yanlışı tartışacak mı onca insan. var oluşumun aksini ispatladığımda sonunda demek istediklerim anlaşılacak mı? ancak o zaman mı haklı olmak nasip olucak bu bedene...

sonra diyorum, eceline gerek yok, tüm bu sorular evete gidiyorsa eğer; neden kısa yoldan yapmıyorsun o kapanışı. belki dünyevi maneviyatla tadamayacaksın anlaşılmışlığın mutluluğunu. dönüp baktığında mükemmeliyetle donatılmış bir masal olmayacak seninkisi. ama en azından uzaklarda bir yerde sonunda huzurlu olucaksın, tek başına kocaman bir yük yığını ve orkestralık vicdanları kaldırmaya çalışmadan.

zor olan intihar mı etmek yoksa istemediğin bir hayatı mı yaşamak? kısa bir yol intihar ama her kısa yol hep en güzeli mi?