adımları apartmanda yankılandıkça gerilimim artıyordu.
neden o mesajı attığımıı en ufak bir nedene dayandıramıyordum.
sonunda karşımda belirdi.

+iyi geceler ela hanım. girebilir miyim?

korkumu saklayan ama merağımı kapatamayan bir gülümsemeyle 'tabii' dedim.
sanki her şey planı dahilindeydi, sanki onun dünyasında engeller arasında yorulan
ufak deney fareleriydi insanlık. tüm o nezaketinin altında sakladığı canavar yalnızca
öfkelendiğinde dudak kenarlarından ve sıktığı çene kemiklerinden kendini belli ediyordu.
ama genel anlamda kusursuz bir duygu durum saklayıcısıydı.

salonuma geçerek oturduk. kendisine o arada kahve isteyip istemediğini sordum.
8'de 1'ü sütlü bir kahve istedi. böyle ufak detayları belli ki seviyordu.
neyse ki sonunda biraz sakinleşmiştim.

yer yer, şu an evimde sosyopat bir seri katil var deyip ürpersem de, bana zarar vermeyeceğini
bir şekilde hissettirmişti.