ben

Peşin not: okumanızı önermem. Çünkü; aklımdan geçen saçmalıkları yazmaya çalıştım ama pek başarılı olduğum söylenemez.

Her zaman çevremdeki insanlara mutluymuşum gibi pozlar verdim, her zaman. Ama öyle değildi, hiçbir zaman biriyle ortak bir noktamız olmadı. 2 dakika konuşup, 5 dakika susardık arkadaşlarımla. Daha çocukken bile bir değişik hissederdim kendimi. Bu, içimdeki doldurulmaz boşlukmuş sonradan öğrendim. Eski günlere çok gidiyorum ve gerçekten o günlere dair iyi anıdansa kötü anıları hatırlıyorum. Küçücük bir çocukken bile ailemi maddi olarak zor duruma sokmamak için neler yaptığımı hatırlıyorum ama onlar da değer bilmedi, bilmiyorlar onlar bile... Onlar bile böyle yapıyorsa başkası nasıl bana değer versin. Bunlar beni iyice dibe çekti, kendimi böcekten farksız görmüyorum. Bu yüzden her şeyi akışına bıraktım. Artık ne olursa olsun diyorum. Biliyorum ki hayatımı ne kadar düzeltmeye çalışırsam o kadar dibe batarım. Kaderim böyle, bataklık gibi çırpındıkça batıyorum ve kimse de yardım etmiyor diyeceğim ama nasıl edevekler ki ben zaten kendimden umudu kesmişim kim, nasıl bana yardım edecek... ilk defa bu kadar uzun yazdım ve kopukluklar olduğunun farkındayım. Zaten ben, ne yazabiliyorum, ne de konuşabiliyorum. Hiçbir tak yapabildiğim yok ama bazen hâlâ umut doluyorum sonra geçiyor, geçince intihar etmemek için kendimi zor tutuyorum. Sonra tekrar hiçbir şeyi kafama takmıyorum, sonra tekrar intihar modu... Napacağımı bilmiyorum, öylece duruyorum.