Sitchin, Sümer tabletlerinde Nibiru adlı bir gezegenin önceleri Mars ve Jüpiter arasındaki bir yörüngede olan Tiamat adı verilen gezegen ile çarpıştığını ve çarpışma sonrasında Tiamat’ tan kopan büyük parçanın dünyayı oluşturduğunu, kopan diğer parçaların güneş sistemine dağılarak astroid kuşağını meydana getirdiğini ve Tiamat’ ın en büyük uydusu olan Kingu’ nun dünyanın uydusu olan Ay olarak kalmış olduğunu belirten anlatımlara rastladığını belirtmiştir. Sitchin, Sümerlerin son 2 asırda keşfedilen gezegenler de dahil olmak üzere güneş sistemindeki tüm gezegenleri pozisyonları ve büyüklükleri ile biliyor olduklarını, uranüs’ü parlak yeşil, neptün’ü yeşilimsi mavi olarak tanımladıklarını ve gezegenlerin bu özelliklerinin modern teknoloji sayesinde ancak son birkaç onyılda doğrulanmış olduğunu ve Sümerlerin binlerce yıl önce sahip oldukları bu muazzam astronomi bilgilerini Anunnakilerden öğrendiklerini ileri sürmüştür. 1780’e kadar ve ondan önceki yüzyıllar boyu, insanlar güneş sisteminde 7 üye olduğuna inanmışlardı; Güneş, Ay, Merkür, Venüs, Mars, Jüpiter, Satürn. Dünya bir gezegen olarak sayılmıyordu çünkü. Diğer gök cisimlerinin Dünya’nın etrafında döndüğüne inanılıyordu. Bugün Jüpiter ve Satürn’ün ötesinde güneş sistemine ait olan iki büyük (Uranüs ve Neptün) ve bir üçüncü küçük gezegenin (Plüton) olduğunu biliyoruz. Ancak bu bilgi oldukça yeni. Uranüs, gelişmiş teleskoplar sayesinde 1781’de keşfedilmişti. Onu elli yıl kadar izleyen araştırmacılar, yörüngesinin bir başka gezegenin etkisini gösteriyor olduğu sonucuna vardılar. Matematik hesaplamalar yardımıyla Neptün ise 1846’da tespit edildi. Ve, ondokuzuncu yüz yılın sonunda, Neptün’ün de bilinmeyen bir başka yerçekimi etkisine maruz kaldığı anlaşıldı. Güneş sistemimizde bir başka gezegen mi vardı yoksa? Bulmaca, 1930’da Plüton’un gözlenmesi ve yerinin saptanmasıyla çözüldü.