Ad-“Aptal köylü seni. Sen benim kim olduğumu biliyor musun lan?”

Süleyman-“Asıl sen benim kim olduğumu biliyor musun lan? Benim mekanımda kime artistlik yapıyorsun sen?”

Ad-“Süleyman abi sen karışma. O veletle benim aramda.”

Süleyman-“O velet dediğin benim çırağım oluyor. Haddini bil alırım seni ayağımın altına.”

Ad-“Bu iş burada bitmedi.” dedi ve kapıya doğru yöneldi. Kapıdan dışarı çıkana kadar arkasından baktı. Dışarı çıktığı anda tam kaypağa teşekkür edecekken yakama yapıştı ve duvara yapıştırdı. Bunu anlamadığıma göre hala içgüdüye çalışmam lazım notu aldım kenara.

Süleyman-“işte bu yüzden babama hayata hazır değil dedim. Daha ilk günde başına bela aldın. Ne yarağımı yemeye lafına karşılık verdin?”

b-“Ne yapsaydım. Sussa mıydım? Sen öğretmedin mi bana zor durumda görürsen tekme atmayıp ayağa kaldırmam gerektiğini söyleyen? Şimdi niye kendinle çelişiyorsun?”

Süleyman-“Sana başını belaya sokmamayı da öğretmiştim hatırlarsan. Ama yarak kafalı olduğundan sağdan dediğimi soldan attırıyon. Ona laf sokmadan da kurtarabilirdin kızı. Bu sorunu kendin çözeceksin. Madem hayatı öğrenmen lazım bu sorunlarla da kendin yüzleşmen lazım.” Sanki hayatın boyunca çok yardım ettin de şimdi yardım edecen. Gerçekten. Beta nasıl görmüş bunda o sevgi dolu gözleri. Ben baktığımda sadece sinirli, iğrenç birinin gözlerini. Bir an gözünün seyirdiğini fark ettim. Başka da bir şey yok. Yakamı bıraktı ve “Ben erken gidiyorum eve. Siz de bir saate işi bırakırsınız. Zaten kimse de kalmadı. Temizliği yapın dağılın.” dedi ve ön kapıdan çıktı.