onca geçen sene birçok insan hayatını düzene sokabilmişken ben sahip olduğum düzeni bile kaybetmişim. sevdiklerimizi, değer verdiklerimizi koruyamayacaksak, onlar için bir şeyler yapıp iyi olmalarını, bizimle kalmalarını sağlayamayacaksak ne anlamı var ki yaşam mücadelesine devam etmemizin. iyi olacağına dair söz vermiştim, tutamadım. bazı şeyler gözümün önünden hiç gitmiyor, gitmeyecek de. zorlanıyorum, gücüm tükeniyor. hayatımın en zor döneminden geçiyorum. sevdiklerimiz keşke hep bizimle kalsa. hatıraları hiç unutulmuyor hep seninle kalıyor ama hiçbir şey varlığı kadar önemli değil. umarım yıllar geçtiğinde tekrar bu entryme baktığım gün benim için ve kalbinde ufacık da olsa iyilik pırıltısı olanlar için her şey daha güzel ve kolay olur.