yapmamak değil, yapamamak, çabalayacak bir şeyinin olmaması, elinden gelmemesi. bazen heveslenip aha tamam lan kesin bu, bu neden daha önce aklıma gelmedi, kesin bunu yapayım dersin ama olmaz. bir şeyler için çabalayamamak, zorluklara karşı gelmekten çok daha zordur. çabalayamamak insanı yıkar. çünkü çabalayamazsan değersiz ve bir çöp gibi hissedersin. işe yaramazsın. kimsenin gibinde değilsindir. bu duygu sevgi, öfke,şaşırmak, mutlu olmak, üzgün olmak gibi bir duygu değildir. çok daha başkadır. bir işe uğraş vermek de zordur fakat o zorluğun sonunda o işin olabilme şansı vardır. ama hiç şans yoksa, çabalayamıyorsan, zorluk yoksa, uğraşamıyorsan bu seni yıkar. öyle bakınır durursun sadece. daha önce yaptıkların aklına gelir ve bir kez daha başka bir işe kalkışırsın ama onunda sonu aynıysa bu insanlığın görüp görebileceği en kötü duygu olur. düşünürsün, "ulan çabalamak, zorluklarla uğraşmak değilmidir insanı insan yapan ?" dersin. bundan 20 yıl sonra ne olacak ? mutlu olacakmıyım ? derken yine olamayacağın ve geleceğini görmek değil tahmin bile edemeyeceğini hissedersin. senin geleceğin belirsizliktir. bu karanlık içerisinde ufak bir ışık yakacak hiç kimsen yoktur. yanında artık sana baskı yapacak insan bile kalmadığında bunları anlarsın. sana baskı yapmalarını bile istersin çünkü insanlar sürü halinde yaşayan canlılardır. insanlar vahşi değildir. birilerine ihtiyacın vardır ama kimse bunu görmez çünkü herkes kendi derdindedir, herkes bir şeylere çabalıyordur. bir işe başladıktan sonra o işin olmayacağı görünür ya, çabalayamayacağın elinden bir şeyin gelemeyeceği bir şey olur ya dünyan başına bir kez daha yıkılır. bunun sonu muhtemelen intihar veya başka bir işe kalkışmaya kendini inandırıp devam etmektir.