Ben seni haketmedim diyorum kendimden kendime. Şu an yanımda olmasını istiyordum. Bir mucize olsun da elini omzuma koysunda dönüp şaşkınlıkla ona bakayım diyorum. Gelsin aramızdaki tüm farklara rağmen ben seninim desin istiyorum. Gelmedi ve olmadı maalesef. Şarabın dibini görürken yavas yavas gitmek icin hazirlandim. Yolda insanlara garip garip bakmamdan dolayı olacak ki önümden çekiliyorlardı. Kendimi soylu gibi hissediyordum. Ve o gün şunu anladım. Eğer insanlar siz hiç bir şey yapmadan sizden korkuyorsa saygı göstermek, size yüce bir varlık gibi davranmak zorunda kalıyorlar. Eve gittiğim gibi vurdum kafayı yattım. Ertesi gün uyandığımda saat 10:40 civarı birşeydi. Telefonunda 6 cevapsız arama vardı ve hepsi seda dan tabi. Direk mesaj attım whatsapptan. Kusura bakma uyuya kalmisim diye. Önemli değil benim tembel ayım😙😙 gibi birşeydi sanirsam. Kalktım okula gidene kadar saat 11:30-11:40 civarı bir şey oldu. Kapıda bekliyordu beni yine melekleri kıskandıracak güzelliğiyle. Yanına yaklaştım. Sarıldı. Bense sadece elimi beline koydum. Bir tuhaflık olduğunu hissetmiş olacak ki bir şey mi var dedi. Meraklandirmamak için yok biraz hastayım galiba dedim ve yürümeye başladım onu beklemeden. Arkamdan sekerek geldi ve elimi tuttu. Bir şey yapmadan yürüdüm tren garina kadar. Girdik garin bahçesine uzak bir köşeye oturduk. Raylara takıldı gözlerim. O ise minicik elleriyle yüzümü ve yanaklarimi sıkıp minciklamakla meşguldü. Elini tutup indirdim. Gözlerine bakıp ben ayrılmak istiyorum dedim.