düştüğüm derin bir kuyu ben çıkmak için çabalasam da ellerim kanıyordu artık
canım hiç acımadığı kadar acıyordu kıymetin ne değeri var ölüm en soğuk içini titreten hayat bir oyun
oynaya bildiğin kadar oyna sonu hep ölüm dünya hep yabancı hep farklı dersler imtihanlar yıllar
öğretmenim olsa da bilmediğim tatmadığım acılar .. cenaze evine gittik furkan beni hiç yalnız
bırakmadı ağlayan gözler en son eylülün akrabasının cenazesine gitmiştim ya ağlamıştım eylül ağlıyor
diye şimdi de ağlıyordum eylülün annesini buldum ayakta durmaya mecali yok gittim yanına sarıldık
gözyaşları omuzumu ıslattı en acı duygu evladını kaybeden bir annenin sana sarılması seni evladı gibi
görmesi o boşluğu doldurmaya çalışması sıkı sıkı sarılması işte insanın kalbinde hissettiği bir acı içini
yakan nefesini zorlayan dayanamadım çıktım cenaze evinden çıkarken annesi ayaklandı bekle dedi
bekledim elinde siyah bir kitapla geldi verdi bana eylülün dedi sadece, neydi bu peki neydi çıktım
uzaklara gittim biraz, ağlama seslerinin duyulmadığı uzaklara oturdum bir kaldırımın kenarına kitabı
açtım ilk sayfasında eylül ve ufuk yazıyor küçük küçük kalpler bu ikimiz günlüğüydü yazmış her anımızı
tüm sevgi cümlelerimi yazmış hiç birine tarih koymamış ama sonsuza dek sürsün diye...