Yağmurlu bir istanbul gecesi idi. Arabamın içinde, cama düşen yağmur damlalarının eşliğinde radyoyu dinliyordum. Camı bir bayan tıklatmıştı. Yorgun ve bitkin hali içimde bir acıma duygusu uyandırmış, daha baştan bir merhamet ve kabullenme içine girmiştim. Bana ilişki teklif etmişti. Arabama aldım ve evime doğru yola çıktık. Onun içinde bulunduğu ruh hali beni güzelliğinden daha fazla etkilemişti. Evime vardığımızda saat 3 olmuştu. Soğuk yatağa birlikte girmiştik. Sadece bedenimi değil, ruhumu da rahata kavuşturmuştu. Aradan uzun yıllar geçmesine rağmen onunla karşılaştığım o sokakta hep onu aradı gözlerim. Ta ki o beni bulana kadar. Geçen zaman güzelliğinden eksiltmemiş, aksine yaşanmışlıkların izleri onu daha da güzelleştirmişti. Gözlerimin içine baktı. Benden bir oğlu olduğunu söyledi. Bunu, bir hayat kadınının çocuğunu istemeyeceğimi düşündüğü için sakladığını söyledi. Kederlendim. Bir yandanda tatlı bir mutluluk içime dolmuştu. Ama haklıydı. Bir hayat kadınından olan çocuğu sahiplenemezdim. Bunları söylediğimde yüzünün güzelliğini keder ve utanç kaplamıştı. Döndü ve bir şey demeden gitti. Bir daha da görmedim. Evet oğlum, ven senin babanım. Biliyorum sana zamanında sahip çıkamadım. Ama beni anla ne olursun. Bir huur çocuğunu oğlum diye gezdirmeye korktum, çekindim. Beni affet. Seni her şeye rağmen sevecek olan baban...