4.5 sene önceydi. Ayrılmıştık ama her zaman ki gibi beni arkasında süründürmekten hoşlandığı için oynuyordu. Bende safım arkasından koşuyorum.Üst kat komşumdu.Her sabah kalktığımda sopayla duvara vurur onu uyandırırdım. Kavgalı olsakta olmasakta bana hep beni uyandır derdi. Sonra okula gitmek için çıkardım evden. Aynı yoldan aynı okula gidiyorduk. Aynı sınıfta değildik. Teneffüs olunca okulun iki yanında bulunan ağaçların altına otururdu. Arkadaşlarıyla konuşurdu.Çıkışta yine birlikte dönerdik. Lise 4 e gelmiştik.O sene sınav yüzünden her şeyden elimi ayağımı çekmiştim. Arkadaşlarımla konuşmuyordum. Onunla 2-3 güne bir belki konuşur olmuştum. Sınava girdik. ikimizde iyi bi yeri tutturamadık. Aynı şehirde kaldık. Okula daha yakın bi yerden ev tutmuştu babam. Okula ordan gidiyordum. Hafta sonları eve gidip kıyafetlerimi yıkatırdım. Kurban bayrdıbının 2.günüydü. Sabah ilk mesajı o attı. Ailesiyle birlikte Ankara'ya gidecekmiş bayram için. Dikkat et dedim kendine.Üşütme fazla kısa da giyinme..Son mesajım o oldu. Ankara yolunda karşı şeritten gelen transporter karşı şeride doğru geçmiş. Araba kağıt gibi olmuş neredeyse. içinden 2 ölü çıktı. Biri bendim biri o .Arkadaşım öğleden sonra 1.5 da aradı. Hiç unutmam.Alo dedim.Ses vermedi.Alo dedim ses vermedi. Sonra ağlayarak Ankara yolunda kaza oldu. "ÖLDÜ" dedi.ilk taşak geçiyor sandım. Olayı taşşağa vurdum ve telefon kapandı.Öğrencilik dönemi olduğu için cebimde olan parayla koştum terminale.En yakın saat için otobüs bekledim ama en erkeni sabah 4'dü. Ellerim titriyor, olayın hakkında en ufak bi bilgim yoktu. Olayın heyecanıyla direk terminale koştum. Sonra düşünmeye başladım.Ne yapmalıyım? Kız kardeşini aradım. Ulaşılamıyordu.Annesini babasını tanırdım ama babası beni pek sevmez annesi öz oğlu gibi severdi. Annesini aradım. Ulaşılamıyordu.Eve gittim.Çekyata uzandım. Olayın doğru olup olmadığını sorguluyordum kendimce.15-20 dakika geçti. Beni arayan arkadaşımı tekrar aradım. Ankara elmadağ tarafında olmuş kaza. Telefonu kapattım. Banyoya gidip soğuk suyu açtım ve altında uyuya kalmışım. Sanki yanıbaşımda bomba patlıyormuşcasına kapı çalıyordu. Soğuktan bilincimi kaybedecektim neredeyse. Hafızam bomboştu. Kapıyı açtım. Karşımda arkadaşım vardı. Elinde 6 paket sigara ve 4 birayla.Tek kelime edecek takatim kalmamıştı. Odama koştum ve kurulandım. Salona geçtim. Salon boştu. Balkonda olduğunu anladım. Hızlı adımlarla koştum balkona.15 liraya aldığım masa vardı.2.el.iyi kötü idare ediyordu. Sandalye çekmiş oturuyordu. Bende karşısına geçtim oturdum. Sabaha kadar tek kelime etmedik.Öyle bekledik. Sabaha karşı 3.30 civarlarıydı. Aklıma bilet gelmişti. Babamın evine gidip haber verdim ve direk terminale gittim. Zarzor bilet aldım ve yola çıktım. içkinin etkisi yeni gelmişti. Otobüste uyuya kalmışım. Yanımdaki amcanın uyandırışıyla uyandım. Gelmiştik.Otobüsten indim. Ellerim titriyordu. Kafamı kaldırıp bir insanın yüzünü görmek istemiyordum. Ankara'ya 2-3 kere gelmiştim. Nerede olduğum hakkında en ufak bi bilgim yoktu. Gözüme bir durak kestirdim. Boştu.Oturdum cebime aldığım 3 paket sigaram vardı. Aldım ve yaktım. Kalan son cesaretimle bi amcaya yaklaştım ve nerede olduğumu ve elmadağa nasıl gidebileceğimi sordum. Sağolsun yardımcı oldu. Zorda olsa gittim. Otobüsten indim. Sora sora hastaneyi buldum. Koridorda gördüğüm hemşireye kaza yapan ailenin nerede olduğunu.En alt kattaki morgdalarmış. Duyduğum an ellerim boşaldı. Sanki gözlerimin altı yanıyor.Her nefes alışımda akciğerim patlıyormuş gibi oluyordum. Bacaklarım boncuk boncuk terlemişti. Suratımdaki terleri silerek aşağı indim. Duvardaki yazıyı gördüm."MORG".Kapıya yaklaştım. itecek halim kalmamıştı. Gücüm tükenmiş, dayanacak halim kalmamıştı. Kapıyı açtım ve karşımda babası vardı.10 saniye kadar göz göze kaldık ve üstüme atlayarak sarıldı. Sanki kilitlenmiş gibi bırakmıyordu. Sıkıyordu..Daha çok sıkıyordu.. Gözlerimden yaşlar düşmeye başlamıştı. Babası beni bıraktıktan sonra cebinden sigara yakarak dışarı çıktı. Bense annesinin ağlamaktan kıpkırmızı olan gözlerine baktım ve sanki ölenin o değilde biz olduğunu anlamış gibiydim.Gel dedi. Yanına oturdum. Olanı anlattı. Hastaneye 2.5 saat sonra gelebilmişler. Hastaneye gelirken ölmüş. Annesi elime ona aldığım che guevara kolyesini verdi. içimdeki acı yerini öfkeye bıraktı.Son kez görmek istediğimi söyledim. izin alıp içeri girdim.Oda o kadar soğuktu ki parmak uçlarımı hissetmekte zorlanıyordum. Görevli örtüyü kaldırdı ve o soğukluktan eser kalmadı. Vücudum yanıyordu. Ellerimle alnına dokundum. Saçlarına dokundum. Ellerim titriyordu.Üstüne kapandım.Son kez öptüm..Ve farkettim sanki eskisinden daha güzeldi.Ve öyle güzel kokuyordu ki adeta gül bahçesi gibi.. Görevli çıkmam gerektiğini söyledi.Çıktım.Bi kat yukarı çıktım. Acil servisteki oturağa oturdum. Düşünmekten beynim yanıyor, kalbim sıkışıyor nefes almakta zorlanıyordum. Oturağın üstünde uyuya kalmışım. Annesinin uyandırışıyla uyandım.ilk kalktığımda nerede olduğuma anlam veremedim. Sonradan farkettim. Boynum tutulmuştu.Zar zor kalktım. Cenaze namazının kılınacağı yerin yolunu tuttum. Babası sağolsun. Arabasına aldı. Birlikte gittik.Tek kelime etmedim. Babası anlatıyordu.Ben dinliyordum. Cenaze namazını kıldık ve geri döndük. Aradan 4.5 sene geçti.6 ay sonra 5 sene olacak.ve inanılmaz ki her geçen gün daha çok bağlanıyorum.Her sabah yüzümü yıkarken aynaya bakardım.Çünkü her aynaya bakışımda aynada yüzü canlanırdı.1.5-2 hafta okula gitmedim. izin dilekçesi yazdım. Arkadaşım sağolsun her gün gelir birlikte oturup konuşurduk. Konuştukça üstümdeki yük azalıyordu. Rahatlıyordum.Aradan 4.5 sene geçti. Hala her sabah görüyorum. inanılması zor ama her sabah görüyorum. Keşke diyeceğim hiç bişey yapmadım ve size de bi önerim sevdiğiniz yanınızdayken kıymetini bilin.