https://youtu.be/Tgcc5V9Hu3g

karasızlığımın beslendiği şey, aslında pişmanlığa olan korkumdu. elimi uzattığım her şeyde, kendi kendime acaba pişman olur muyum diye soruyordum. kararsızlığımdan kurtulmam için, ilk başta korkumu yenmem gerektiğini düşündüm.

korkunun üstüne gitmeye başladığımda, ilk başta oldukça yüzeysel bir tavır takındım. yani obsesif kompülsif kişilik bozukluğu olan insanların, takıntılarını yenmek için onların üstüne gitmeleri gibiydi. sevmediğim halde marketten muzlu bisküvi aldım. bisküviyi yedikten sonra bunun benim için yeni bir deneyim olduğu düşündüm. yeni deneyimler için elimden geldiği kadar sınırların dışına çıkmaya çalıştım. karides, midye falan yedim, bilardo oynadım. daha önce yapmadığım şeyleri denemek için fırsat kolladım.

sonra korkumun aslında bundan daha derin bir yerlerde saklı olduğuna karar verdim.

uzun zamandır ilgi duyduğum bir kızın arkadaşımdan telefon numarasını aldım. kızla iki gün konuştuktan sonra pat diye ilgi duyduğumu söyledim. tabi reddedince, ikimiz de yolumuza bakalım gibi bir şeyler geveledim.

bunun ilk başta çok aptalca olduğunu düşünüyordum. son kelimeyi de yazıp mesajımı gönderdikten sonra fark ettim ki; hiçbir şey hissetmiyorum. ne utandım, ne de kendime kızdım. sadece benim için iki gün konuştuğum bir kıza acele edip ilgimi açıklamamın yanlış bir şey olduğunu hatırlatan bir deneyimdi.

bu olaydan sonra hiç pişman olmadım. sanırım rus edebiyatına ait bir kitapta, insanın her zaman pişman öldüğüne dair bir şey okumuştum. yazara göre insan, ya yaptıklarından, ya da yapamadıklarından pişman olarak son nefesini verirmiş.

ben yaptıklarımdan pişman olmayı yeğlerim. yaptıklarımın pişmanlığı, en azından benim “keşke yapsaydım” dememden daha hafif bir yük...