Gencim, Canlıların daha mutlu olmak, daha iyi yaşamak, daha çok umut etmek adına biriktirdikleri kelimeler benim iç organlarıdır kanatıyordu ve bu yoğun kanama aklımı, kalbimi, ruhumu, bütün varlığımı her geçen gün daha fazla zayıf hale getiriyordu.

Okuduğum kitaplar, dinlediğim şarkılar, fark ettirmeden yüzüne baktığım oğlanlar hayatta kalmama yetmiyordu.

Kafamı uyuşturmaya başladım. Kendimle aramdaki mesafe gitgide artmaya başladı. Bir süre sonra tam ortadan ikiye bölündü hayatım. Bir yakım insanları oyalarken, diğer yarım yavaş yavaş uyuşuyordu.