etrafımda benim gibi yıkıklarla çevririydi. araştırmayı, merak etmeyi bırakmıştım. tek tesellim aynı ilk okulda okuduğum kişilerle takılmaktı. onların gözünde de küçümseme vardı.

sözlerim kesildi, topluca gidilen hiç bir yere çağrılmadım. bir liseli ne kadar dışlanabiliyorsa o kadar dışlanıyordum. her şeyin farkındaydım. ufak ego mücadeleleri hoşuma gitmiyordu, konuştukları konular ilgimi çekmiyordu. boş beleş insanlardı. ancak tarih hocasının bacaklarını konuşmuyorlardı. bu yüzden benim gibi yıkıklar yerine onlarla takılmayı seçtim.