hiçbir yere sığamamak.
Aidiyetsizlik.
Durup dururken gelen bu his, kafamdaki fanusu bomboş bırakıyor. Sığamıyorum, ne kadar çabalarsam çabalayayım asla oraya sığamıyorum. Koskoca dünyada çocukça düşünüp kendine yer bulamaz insan.
Mutlu etmek istiyorum, belki mutlu olurum diye. Ama ne zamanki herkes kavuğuna çekiliyor, işte o zaman benim gecem başlıyor. Bir gün heyecanım içimin duvarlarını yıkacak güçlükteyken, ertesi gün bedbizlik.. bekliyorum ki bir gün Sabri Bey gibi koltuktan zıplayıp “ne oluyor lan bana” diyebileyim. Olmuyor. Durup dururken oldu bu..
Bu sefer kendimi kandırmayı beceremedim.

ne doğan güne hükmüm geçer,
ne halden anlayan bulunur.
ah aklımdan ölümüm geçer,
sonra bu bahçe bu kuş bu nur.
ve gönül tanrısına der ki;
pervam yok verdiğin elemden,
her mihnet kabulüm,
yeter ki gün eksilmesin penceremden.

https://youtu.be/oKMgBYS6MZA