küçük bir ışıkta... su içerken... bir an... gölgem ve ben... yer değiştiriyoruz. karanlık bir şeye dönüşüyorum aniden. içimde renkler... renkler içime akıyor. dışım birden kararıyor.
gölgemse seviniyor yüzüne bir renk geldiğine. gidip ilk iş bir aynaya bakıyor. yüzüne, ellerine, kollarına, gözlerine bakıyor. el yordamıyla renk gelen bu yeni kendisine dokunuyor. içinde karanlıklar. içinde... karanlıklar... karanlıklar içine akıyor.
bense bir şiir yazıyorum ilk iş.
bu yeni rengimle dolaşıyorum sokakları birkaç gün kurumuş yapraklar gibi. deli gibi koşuyorum sokakları. kah bir otomobilin gölgesine karışıyorum, kah bir apartmanın. karanlıkta hiç gözükmüyorum. hem de hiç. gözyaşlarım da gözükmüyor. aydınlık gözyaşlarını akıtıyor karanlık gözlerim. içimden renkler akıyor dışarıya. seviyorum ama bu yeni halimi. seviniyorum. sonra... biraz zaman sonra... gölgem... bir an... yalnızlığını anlamış olacak ki... çağırıyor beni. gel diyor, sevmedim ben bu rengi. gecenin o aynı saatinde, aynı yerde diye sözleşiyoruz.
küçücük bir ışıkta kimseye gözükmeden oluyor bütün bunlar. buzdolabının tam önünde, su içerken şişeden, duvara yansıyan gölgemi görüyorum. yalnızlığımı anlıyorum.

işte ben bir gece böyle anladım yalnızlığımı.
Ya siz?