5 gün olmuş la okuyan kimse yok yazq amk

ben kimse okumasa da yazıcam ama tibini gibtiklerim

devam...

ülkeye birşeyler olduğu belliydi. en kısa sürede bir silah bulmalıydım. ev e-5'e çok yakındı ve oralarda bir poligon olduğunu biliyordum çünkü babamla bir kaç kez atış yapmaya gitmişitk. babamı çok özlüyordum. öleli daha 2 yıl olmuştu, öğrendiğim gün dünya başıma yıkılmıştı. poligona giderken etrafa iyice baktım. dükkanlar ve sokaklar bomboştu. istanbulda değil miyim lan ben niye kimse yok diye geçirdim içimden. dükkanlar boştu evet ama fazla boştu. hiçbir esnafın ciddi bir olay yaşanmadığı sürece eşyalarını veya arabalarını bırakacağını zannetmiyorum. sırayla bütün mağazaları dolaştım, belki yaşayan vardır diye ama yoktu. 12 milyonluk şehir tuzla buz olmuştu sanki. aklıma bu mağazalarda alabilidiğim kadar eşya almak geldi ama ya esnaf beni yakalarsa? ya hırsızz diye mahallede adım çıkarsa? bütün bu ihtimalleri hesap ederken arkamdan çok sesli bir çığlık geldi, kanım donmuştu resmen.

- iMDAAAAAT!

çığlığın geldiği yöne doğru koşmak mantıklı değildi ama nefes alan hayatta kalan biri vardı. hem bana ne yaşandığını anlatabilirdi. çığlık alt sokaktan gelmişti. alt sokağa doğru var gücümle koştum. karşımda 3 tane yaratık belirdi ne yapacağımı şaşırdım o yüzden sağdakinin kafasına bir sopa indirdim. o daha yerden kalkamadan üzerime doğru gelen 2. yaratığı da hallettim. 2 gitti 1 kal-

diğeri nerde lan?

bu sorunun cevabını galiba bir sonraki çığlıkta alacaktım.

- YARDIM EDiiiiN!

mağazaya girmişti aradığım insan 3. yaratık onu bir odada yakalamıştı, üstüne doğru yavaşça gidiyordu. insana yardım edene kadar aklımda tonlarca soru vardı. bu yaratıklar neyin nesi ? neden bizi öldürmek istiyorlar? neden çok yavaşlar? kaç gündür uyuyorum? bu sorular saniyeler içinde aklımdan geçerken yaratık adamın kolundan tutunca daha hızlı davranmam gerektiğini anladım. yaratık adamın eline doğru eğiliyordu. öpecek miydi? hiç zannetmiyorum. ağzını neredeyse 10 cm açmıştı. ısıracaktı. artık ne kadar sert vurdum bilmiyorum ama yaratığın beyin parçacıklarını görüyordum. adama döndüm

- evet, sonunda bana ne olduğunu anlatacak biri. nasılsın
+ iyi, sayılırım
- ?

e bu adam değildi ki. bir kadındı.

- ben antilop
+ ben de Serra.
- evet bana ne olduğunu anlatacak mısın ?
+ burda olmaz güvenli bir yere geçmemiz lazım
- tamamdır yolu göster

sokakları ışık hızıyla geçmeye başladık. en sonunda bir apartmanın önünde durduk.