ibretlik hikayeler

büyük bi çıkmazdaydım sanki. elim kolum bağlı, çok garip bişey bu. kelimelere sığmayan, dile dökülmeyen. hiç birşey tat vermez oldu bu karanlık dünyada. acaba nerde mutluluk, huzur,güven ve sadakat. gözlerimi kapatıp düşünüyorum,ne istiyorum acaba diye. geçmişte yaptıklarım geliyor aklıma. acaba gerçekten kötü birimiyim ben? bu nasıl bir duygu ki sürekli çıkmaza sokuyor. anlayamıyorum, çözemiyorum artık kendimi. ben kendimi çözemezken başkasının çözmesini nasıl bekleyebilirim ki? bu bi aptallık değil mi? peki ne yapacağım? sonu ne bunun? bi ailem var canımdan çok sevdiğim, güvendiğim,huzur bulduğum.ama yetmiyor sanırım. çünkü ben hiçbir zaman elimdekilerin kıymetini bilemedim. peki sorun bu mu? yaşantıma baktığımda sanki elimde olan sadece boşa geçirdiğim zaman gibi, yani koca bir hiç. artık herşeyin farkındayım. geç degil tabiki. fakat o güç var mı bende. allah kuluna kaldıramayacağı bir yük vermezmiş. demek ki kaldırabilirim. tek çarem bu zaten. kendim için olmasada ailem için, onlara layık bir evlat olmak için bunu başaracağım. çünkü arkadaşlar herkez gider ama tek kalıcı ve ölümsüz olan aile sevgisidir. çok mu zor sizce???