2004’te babamı kaybetmiştim, üniversitemin ilk senesinde... ondan sonra yaşadığım en büyük acıydı diyebilirim. maili okuduğum anı doğru düzgün hatırlamıyorum bile. ama sonrasında yalan olabilir mi diye çok düşündüm. yaş ilerledikçe insan ne olursa olsun böyle yalan atmaz anlıyor. mail e dönüş yapmadım. telefonu ailesindedir diye arayamadım. zaten ailesinin beni kabul etmesi, neredeyse imkansız gibiydi. kendisi de biliyordu bunu. 2010 dan beri istanbulda yaşıyorum. yaşadığım olayı tekrar hatırlatan istanbul’da tanıştığım bir kızın sen nerelisin sorusuna verdiğim cevaba “ha alkoliksin yani” demesiydi. ne alakası var desem de “aa olur mu, dünyanın en iyi insanı olsan ailem asla kabul etmez, çok ciddiyim” cevabı almıştım.