ölüm

dedem, benim güzel dedem. sana yaklaştığını bildiğin an ölümün ne kadar çok korktuğunu bu sabah gözlerimle gördüm dedem. biliyorum sen ölümden çok korkuyorsun, her cenaze görsen bana sıra daha çok yaklaştı falan derdin. işte bu korkuyu bu sabahın gecesinde kan kusmanla yaşadın dedem. yine hatırlattı kendini ölüm sana. biliyorum habersiz gelmesi daha iyi derler ölümün fakat o senin korktuğunu biliyor dedem. çünkü kendisi başlı başına bir gerçek, bunu sen de tam kavramışsın belli ki. bir umut daha iyi tabiplere görüneyim dedin ve sabahında istanbul\'a yola çıktın dedem. arabaya binmeden önce sana \"korkma dede, korkma!\" dedim. hiçbir şey diyemedin arabada ağladın dedem, geri dönemem demişsin gelinine ve birkaç da vasiyet... döneceksin elbet dedem, allah\'tan umut kesilmez derler hani, kesilmez dedem...

en çok da memur olmamı istiyordun ya hani, sürekli soruyordun bana sınavlarımı, inan babam bile ilgilenmiyordu o konuda benimle dedem. kaptırmıştı kendini o da dünyanın boş işlerine diğer evlatların gibi.

umudunu yitirme dedem, alzheimer var zaten sende, ölüm aklına en son gelecek şey olsun. aklına kazıdıkça daha dik bir düşman haline gelecek karşında o...

\"korkma dedem, korkma!\"