Arabada sessizlik hakimdi. Bu sessizliği ben bozdum:

b-“Huriye. Hafta sonu boş vakit ayarlayabilir misin?”

Huriye-“Ayarlarım da neden? Ne yapacağız ki hafta sonu?”

b-“Hafta sonu çocukları da alıp pikniğe gideriz diye düşündüm. Rıfat haklı. Uzun süredir ihmal ediyorum çocukları.”

Huriye-“Bence de süper olur. Hem şu işteki yorgunluğumu da atarım. Yazın da tatile çıkalım lütfennn…”

b-“Yazın tatil mi? O kadar işi askıda bırakabilecek misin?”

Huriye-“Yaa tamam. Şaka yaptım. Senin şu içgüdünle işlerimi halledemez misin?”

b-“Patron sensin. Birine bırak işi yapsın.”

Huriye-“Keşke öyle olsa. Babam derdi de inanmazdım. ‘Ben bir gün işe gitmeyeyim 10 günlük iş çıkarırlar’ derdi. Bir nevi ben oraya giderek çalışanların ensesinde kendimi hissettiriyorum. Kaytaramıyorlar fazla. Ah. Şimdi şu kumarhanede çalıştığımız zamanlara dönmek vardı. Orası buradan daha rahattı.”

b-“istersen seni işe alabilirim tekrar hahahaha. Haha. Ha. Komikti ya. Gülseydin az.”

Huriye-“Hiç komik değil.” Huriye’nin şirketine geldik. Sağa çektim ve arabadan indi.

Huriye-“Hani arada yanıma uğrasan seni yemezler şirkettekiler.” içten içe sitemini de hissettim. Zaten Huriye tüm hissettiği şeyleri direk dobra dobra söylerdi.

b-“Tamam. Şu piknik olayını da halledelim daha sonra uğrayacağım. Söz.” Dedikten sonra tatmin olmuş hissiyle şirkete doğru yürümeye başladı. Ben de okula doğru yola koyuldum.