Önce annem öldu, sonra babamın evlendi. Sonra babamın karısı öldü. Babam iki cinayetle yapayanlız kaldı. Beylik tabancasıyla intahar etti. Kan lekesi çıkmayınca, duvarı kırmızıya boyadık.
Ceset sayısı arttıkça ben azaldım. Bir kadın sevdim, elleri kefenden bir parçaydı.
Işıklar söndü, şarap bitti.
Bi sigara yaktım, sabah ile gece arasında bir yerde kalmıştım.
Biraz eski fotoğraflara baktım. Hepsi ıslaktı.
Sanırım benden önce ağlamışlardı, ağladıkça yaş'lanmışlardı.
Kız kardeşimin saçları örgülü çocukluk resmi, iş arkadaşlarıyla rakılanırken çekilmiş bir fotoğrafıyla yer değiştirmişti. Oysa kardeşim çocukken otomobilin altında ezilmişti.
Hiç büyümemişti. Arada cennetinden fotoğraflar gönderirdi. En son gönderdiğinde hamileydi. Sabah dayım geldi, poşet poşet ilaçlarımı getirdi. Herkes ölecek adamım dedi, sevdiğin kadında ölecek, sende öleceksin dedi. Haklısın dedim. Ölüm unutturmuyor kimseyi ama konu kapanıyor en azından.