Herkes dağıldı, kızlar alta indi bizimkini de aldılar tabi. Bekle bekle kimse gelmez. Saat oldu 4. Nereye gidicem o saatten sonra eve gitsem babam gibtir git yarın gel der. Bende dedim şurda yatıyim bari.
Sen anahtarı al, gece yukarı çık, kafa hala çakır gözümü bir açtım yüzüme bakıyor öpüyor falan. Dedim napıyorsun? gel gel dedi çekti beni elimden içeri doğru zütürüyor. Hayatımda ilk defa aşık olduğum biriyle birlikte oldum o akşam hemde ilk defa.
Ertesi gün biraz gergin ve endişeliydi herkes. Ama o karamsar hava çabuk dağıldı, biz nerde nasıl yalnız kalsak diye kurmaya başlamıştık artık kafada. Hafizenin annesi yoktu babasıyla yaşıyordu bir de halası. O gün bir haber geldi bize akşama doğru. Hastaneye gittik babası kalp krizi geçirmiş. Yoğun bakıma aldılar ama 2 saat sonra biz koridorda içeride beklerken doktor çıktı başınız saolsun dedi. O anı hatırlamak bile istemiyorum. En mutlu günümün sabahı en mutsuz günüm oldu belki hayatımda. Aradan 1 buçuk ay geçti ben hep yanındaydım hep destek olmaya çalıştım maddi manevi ama okul bitince telefonunu da kapattı resmen gitti sevdiğim hayatımdan hiç bir şey demeden hemde.

Geçen sosyal medyada gördüm. Diyeceğim şudur ki ben bu kızı bir daha nasıl giberim beyler