60 doğumlu bir dayı anlatıyor.
Çok fakirdik diyor.3 kardeştik. Okula giderken giyecek pantolonumuz yoktu. Babam bir gün size pantolon alıcam dedi. Biz de hayal kuruyoruz hangi renk olacak acaba diye. Babam çarşıdan geldi açtık poşetleri. Küçük kardeşime pantolon yoktu. Kardeşim babama sordu baba bana neden almadın diye. Babam da oğlum sana bir daha gittiğim de alıcam dedi. Kardeşim ağlayarak çıktı oda dan. Ertesi gün okula gidiyordum. Giydim pantolonumu hevesli hevesli. Evden çıkarken kardeşim dedi ki abi bi kere giyebilir miyim? Hayır dedim. 2. Gün bi daha sordu hayır dedim. 3. Gün bir daha sordu hayır dedim uzun gelir sana. Kardeşim dedi ki bir şey olmaz paçasını katlarım 5 dakika giyicem. Neyse dedim tamam yarın cuma okuldan gelince 5 dakika giyersin. Gece oldu yatıcaz 3 kardeş yan yana dizildik. Dürttü beni vaz geçmedin dimi dedi. Geçmedim olum tamam dedim. Sabah okula giderken abi seni tam kapının önünde beklicem dedi. Aşağı doğru yürürken döndüm baktım orda bekliyor. 3. Derste fala müdir girdi sınıfa. Hocanın kulağına eğilip bir şey dedi. Hoca dedi ki Alişan baban seni bekliyor eve gidebilirsin. Dedim heralde kardeşim babamı gaza getirdi pantolonu giymek için beni çağırttırdı. Eve giderken bakıyorum bütün köy bize gidiyor. Eve geldim kardeşim kapı da yok. Annem feryat ediyor oğlum oğlum diye. Meğer kardeşim traktörün altında kalıp ölmüşş.
Mezarlığa defnetmeye gittik. Babam kardeşimi kucakladı ve şöyle dedi " oğlum ben seni pazara pantolon almaya zütürecektim mezara gömmeye değil."
Beyler bunu youtube da izledim ben bile ağladım aq. Ne olursa olsun ailenizi üzmeyin be