Bizim aile işleri karmakarışık birader. Çocukluğumda en az 2 sene babamla hiç görüşmedim. Onun haricinde çok nadir ve tek tük görüşebilmiştik. Evdeki üvey babaya annemin yönlendirmeleri sonucu kendimi ait hissettim hep, baba gibi sahiplenmesini istedim ama olmadı. Dışlandıkça babama karşı nefretimde büyümeye başladı. Günü geldi, yaş büyüdü ve ben babamın yanına gidip gelmeye başladım. Bu seferde ananın oğlusun diye diye beni hiç kabullenmedi, huyumu suyumu hiç beğenmedi. Hep kavgalar ettik, büyük kırgınlıklar oldu aramızda evinden bile kovdu amk. Böylelikle bu hayatta tek tabanca olmanın ruhsal boşluğuyla çok küçük yaşta tanıştım. Kimsenin eli omzumda olmadı ne anne, ne baba, ne bir başkası.. Öfkem hiç geçmedi onlara karşı ama günün birinde onun yanına taşındım. Tam 4.5 sene oldu. Küçüklüğümde anlatıldığı gibi bir insan değilmiş. Doğru dürüst adam gibi adammış. Bu kadar zamanın ve yaşanamayanların üstüne baba oğul olamadık, o nüansı yakalayamadık. Arkadaş gibiyiz aramız çok iyi ama ne ben sevgimi açıkca gösterebilirim nede o gösterebilir. Biraz protokol gibi.. Beraber oturur içeriz, beraber planlar yaparız, mizahımız makaramız aynıdır, sohbeti çok iyidir, yasakçı, baskıcı değildir ama ne bileyim. Ortalıkta arkadaş olabileceğim bu kadar insan var. Ben babamla Baba Oğul olmak isterdim...