bu gibtiğimin burağı okulun reislerinin sınıfındaymış. yani çocuk aslında bir boş bardak tarafından bile dayak yiyebilirdi ama reisleri arkasında görünce sebepsizce bana sataşır olmuştu. işin kötüsü bu ülkücü tayfayla kimse ters düşmüyordu okulda. arkama alamadım kimseyi. bide 5 6 kişiler tek başıma benle uğraşıyor iki yaş büyük çocuklar. gib kadarım lan ben daha o zaman.
büşrayla koridordan çıkıyordum bir ara. kendi katlarının merdiveninin başına dikilmişler.
-lan velet. hooop kime diyoz. bak yaaaa bakmıyor da artist.
dönüp bakınca da 'ooo beyefendiye bak sinirlenmiş' falan diye taşak geçiyorlardı. adamların işleri güçleri yokmuş beni beklemişler dıbına koyim üç yıl boyunca.
büşrayı bıraktım kantine iniyorum. tekrar laf atmalar dik dik bakmalar. yine ses etmedim. su alıp yukarı çıkarken yine bekliyorlardı. dik dik bakıyorlar. bu sefer diktim gözümü benim kıza yazan çocuğa (burağa) sadece ona bakarak yürüyorum. sakinim. yüzümde agresiflik sıfır. gözümü diktim merdivenlerden cıkıp önüne gelene kadar baktım. bir yerden sonra bakışlarını kaçırdı bin. bunlar böyle olunca daha çok gıcık aldılar benden.
-bak lan önüne gibmeyim. düzgün yürü lan züt gibi laflar ediyorlar.