Ben de babamla çok tartışırdım. Lisedeyken o kadar rezil ederdi beni arkadaşlarıma sanki üvey evladım derdim kendime. Para konusunda hiç parasız bırakmazdı beni ama her seferinde eli titrerdi. Kız arkadaşımın yanında bana "tırnakların uzamış kes şunları" demişliği var. Üstelik gitar çaldığım için uzattığımı defalarca anlatmama rağmen. Babama hiç küfür etmedim. Defalarca tartıştım ama hiç saygısızlık yapmadım. Nefret ederdim nerdeyse kendisinden.

Bir gün çok şiddetli bir tartışm geçti aramızda ve ben babama "senden çok şey öğrendim baba ama çocuğumu asla senin gibi yetiştirmeyeceğim" dedim. 10-15 gün konuşmadık ve sonra bana laf attı konuşurken ben kötü bir baba mıyım memnun değil misin benden dedi. Ben de hiç tansiyonu yükseltmeden anlattım tek tek ve yavaş yavaş beni anlamaya başladı.

Şimdi yaşadığımız kırsal bölgeden çıktım. Üniversiteyi Antalya da okuyorum aynı zamanda kendi paramı kendim kazanıyorum ama ona rağmen bana para yolluyor. 2 günde bir aramazsam beni arıyor. 23 yaşındayım ve babamdan kurtulmak için kaçıp geldiğim bu şehirde her gün babamı özlüyorum. Yani diyorum ki lise döneminde ailenle tartışman çok normal. Onların seni, senin onları anlamaman çok normal. Tıpkı bardağı taşıran son damla gibi günün birinde bir şey oluyor ve her şey düzelmeye başlıyor. Kavganı et, doğru bildiğini savun, kendin ol ama asla ailene karşı geri dönüşü olmayan davranışlarda bulunma, telafisi olmayan sözler söyleme. Evet annen şuan yanlış yapıyor ama sen biraz daha büyüdüğünde seni daha çok ciddiye alacak ve ne yapıyorum ben diyecek. Umarım anlatmak istediğimi anlarsın ve yazdığım manas destanını okursun.